Κ Ρ Α Υ Γ Ε Σ

 Από την παιδική μου ηλικία ακούω δυνατές κραυγές!!!Στα 10 μου χρόνια άκουγα στο χωριό κάθε μέρα την κραυγή και τα κλάματα του Τάκη, ενός παιδιού που μεγάλωνε μόνος με τη μητέρα του και δεν ήξερε ποιος ήταν ο μπαμπάς του.Στα 17 μου άκουγα σε κάθε διάλειμμα του σχολείου την κραυγή της Ιωάννας, ενός κοριτσιού που οι γονείς του είχαν χωρίσει και που είχε να δει τον μπαμπά της 4 χρόνια. ... Από τα 40 μου και μετά οι κραυγές έγιναν τόσο δυνατές που άρχισαν να με πνίγουν. Ήταν οι κραυγές του δικού μου παιδιού, που μετά το χωρισμό μου ζούσε με μια μάνα ψυχωσική που το κακοποιούσε καθημερινά. Κραύγαζε για ενάμιση χρόνο. Στο σχολείο, στο σπίτι, στο τηλέφωνο, στον ύπνο του. Κόντευα να τρελλαθώ, όταν αυτές οι κραυγές ακουγόταν παντού. Ενώθηκαν με τη δική μου κραυγή και έπνιξαν τους δυνάστες της ψυχής του παιδιού μου. Κανείς εκτός από μένα δεν άντεχε αυτές τις κραυγές. Το κωλοσύστημά τους αναγκάστηκε να μου δώσει το παιδί μου, νομίζοντας ότι θα με εξοντώσει. Όμως, ως διά μαγείας, από τη στιγμή που πήρα το παιδί, οι κραυγές σταμάτησαν.Καθημερινά στο δρόμο που περπατάω, στο γραφείο μου, στο χωριό μου, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο ακούω παντού παρόμοιες κραυγές. Ακούω την κραυγή του Νίκου και των δύο παιδιών του που έχουν να ειδωθούν κοντά στα τρία χρόνια,από τη μέρα που "Νόμιμα" η "μητέρα τους" διέκοψε βίαια την επικοινωνία τους και έστειλε τον πατέρα ετοιμοθάνατο με καρδιακό επεισόδιο στο Νοσοκομείο. Ακούω την κραυγή και τα κλάματα του Αλέξη και των δύο κοριτσιών του, που, αφού τα ανέστησε μόνος, παρατημένα από τη μάνα, βρέθηκε κάποιος δικαστής που βασίστηκε σε ένα κωλόχαρτο του ΙΚΑ και αποκατέστησε την τάξη, "πασσάροντας" τα κορίτσια στην καλή και μετανιωμένη "μάνα".Ακούω ακόμη την κραυγή του φορτηγατζή από τα Καλά Νερά του Πηλίου που έχει να δει επτά χρόνια το παιδί του, που η μάνα το απήγαγε νόμιμα.Ακούω ακόμη την κραυγή μιας κωφής γυναίκας που μεγάλωσε μέσα σε απίστευτη φτώχεια το αγόρι της, παρά τον κοινωνικό αποκλεισμό που βίωναν μόνοι, εγκαταλελειμένοι ουσιαστικά από τον πατέρα.Ακούω τις κραυγές όλων των "ηττημένων" γονέων, όλων των παιδιών των διαζυγίων που βιώνουν γονική αποξένωση, όλων των κακοποιημένων και κοινωνικά αποκλεισμένων παιδιών.Χτες άκουσα και τη φωνή μιας μάνας που λέει πως ο πατέρας απήγαγε το παιδί της και έχει 4 χρόνια να το δει. Ακούω και την κραυγή αυτού του παιδιού που φωνάζει συνεχώς πως δεν είναι κτήμα κανενός και πως τα παιδιά πρέπει να έχουν και τους δύο γονείς.Χτες οι αδικημένοι ούρλιαζαν και μάλωναν.Οι κραυγές γίνονται κάθε μέρα και πιο πολλές... και πιο δυνατές. Ακούω συνεχώς πως "η αδικία δε θα περάσει". Περιμένω τη μέρα που οι κραυγές θα πνίξουν αυτούς που μας αδικούν... Οι κραυγές των παιδιών μας θα γίνουν επανάσταση. Μας ενώνουν πολλά... να είμαστε ενωμένοι..

Λευτέρης Αϋφαντής