Ο νομός Διαζυγίου

Ο νομός Διαζυγίου είναι μάλλον ο μεγαλύτερος νομός της Ελλάδας.

Πρώτευσα του νομού Διαζυγίου είναι η Μανοπαιδούπολη. Εκεί, όπως είναι φανερό, μένουν τα παιδιά και οι μάνες. Για να μείνεις με τη μαμά σου εκεί πέρα δε χρειάζεται ούτε διαβατήριο ούτε ταυτότητα. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια δικαστική απόφαση. Κάθε δικαστική απόφαση έχει πάνω της έναν αριθμό που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσεις. Η δικιά μου λέγεται 28/2010.

Στη Mανοπαιδούπολη δεν υπάρχουν ταχυδρόμοι ούτε γραμματόσημα. Υπάρχουν κάτι άλλοι κύριοι που λέγονται δικαστικοί επιμελητές.

Αν θες να στείλεις ένα γράμμα σε κάποιον το δίνεις στο δικαστικό επιμελητή και αντί για γραμματόσημο του δίνεις παράβολο ή μεγαρόσημο.

Στη Mανοπαιδούπολη υπάρχουν και πολλοί αστυνόμοι. Βέβαια είναι λίγο σαν νταντάδες. Αν σε βρουν στο δρόμο σε ρωτούν αμέσως τίνος απόφαση είσαι εσύ. Είναι σημαντικό να θυμάσαι την απόφασή σου. Πολλές φορές σε ρωτούν αν ο μπαμπάς σου βάζει τη διατροφή και αν η μαμά σου σε αφήνει να τον βλέπεις. Άμα φοράς κάνα μπαλωμένο ρούχο αμέσως καταλαβαίνουν ότι ο μπαμπάς δεν βάζει διατροφή. Το πιο δύσκολο όμως είναι όταν έχεις πρισμένα ή κλαμένα μάτια. Τότε καταλαβαίνουν ότι η μαμά σου δεν σε αφήνει να βλέπεις τον μπαμπά σου.
Εγώ έχω πάντα ένα μαντήλι κρυμμένο και σκουπίζω τα μάτια μου όταν βλέπω αστυνόμο.

Ο Δήμαρχος της πόλης είναι πάντοτε εφέτης και φοράει κάτι περίεργα γουνάκια στους ώμους. Δεν ξέρω γιατί λέγεται εφέτης. Παλιά νόμιζα ότι κάπου έχει έφεση ωστόσο αυτό μάλλον δεν ισχύει. Για να πω βέβαια την αλήθεια δεν τον έχω δει ποτέ από κοντά. Έχω δει μονάχα την υπογραφή του στο τέλος της απόφασής μου. Οι εφέτες κάνουν πάντα πολύ μεγάλες και ακαταλαβίστικες υπογραφές.
Το πιο σημαντικό αξεσουάρ στη μανοπαιδούπολη είναι το ρολόι. Τα παιδιά μαθαίνουν την ώρα πριν καν μάθουν να συλλαβίζουν. Τούτο είναι πραγματικά απαραίτητο καθώς κάθε παιδί πρέπει να ξέρει ακριβώς τι ώρα θα έρθει να το πάρει ο μπαμπάς του και τι ώρα θα το γυρίσει. Στο κέντρο της πόλης υπάρχει μάλιστα ένα γιγάντιο ρολόι χτισμένο από πεπιεσμένο χαρτί παλιών δικαστικών αποφάσεων.
Μιά φορά ένα παιδάκι είχε ανέβει στην κορυφή του ρολογιού και έκλαιγε. ΄Έλεγε πως αν δεν του φέρναν τον μπαμπά του θα πηδούσε κάτω. Ο Δήμαρχος παρενέβη αμέσως φυσικά. Βρήκε τη δικαστική απόφαση του παιδιού την έβγαλε μια γιγάντια φωτοτυπία και την έστρωσε στο έδαφος κάτω από το ρολόι. Ύστερα ένας δικαστικός επιμελητής τη διάβασε στο παιδί μεγαλόφωνα (σχεδόν ουρλιάζοντας). Το παιδί με τα πολλά κατάλαβε ότι δεν ήταν η μέρα του μπαμπά... Κατέβηκε κάτω δίχως να πει κουβέντα. Από τότε σταμάτησε να μιλάει το καημένο....
Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο η μανοπαιδούπολη γεμίζει μπαμπάδες. Για να μπει ένας μπαμπάς στην πόλη πρέπει να δείξει την απόφαση στα διόδια του νομού. Εκεί υπάρχει μία μπάρα και ένα τσούρμο δικαστικοί επιμελητές που ελέγχουν αποφάσεις. Αν η απόφαση είναι τσαλακωμένη ή λείπει κάνα φύλλο δεν μπαίνεις. Ο μπαμπάς μου σιδερώνει κάθε φορά την δικαστική απόφαση πριν φτάσει στα διόδια. Έχει πάντα στο αυτοκίνητο ένα σίδερο με μπαταρίες. Μια φορά την πάτησε. Έδωσε την απόφαση για έλεγχο και έκαιγε από το πρόσφατο σιδέρωμα. Ο δικαστικός επιμελητής εκνευρίστηκε και δεν τον άφησε να μπει. Το πάθημα του έγινε μάθημα.
Λίγο πριν μπεις στα διόδια έχει ένα παιχνιδάδικο. Χτίστηκε τη δεκαετία του 90 με χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο ιδιοκτήτης του, ο κύριος Τζάμπος, έγινε ζάμπλουτος. Σχεδόν κάθε πατέρας μπαίνει στο παιχνιδάδικό του πριν περάσει τη μπάρα. Είναι σημαντικό να κρατάς κάνα παιχνιδάκι πριν δεις το παιδί σου. Έτσι για να σπάει η αμηχανία.
Φαντάσου να είχες να δεις το γιό σου δύό βδομάδες. Σου φαίνεται ψηλότερος, τα μαλλιά του είναι πιο μακριά. Και συ όμως είσαι πιο γέρος, πιο κουρασμένος. Τα μαλλιά του δικού μου του μπαμπά θυμάμαι είχαν ασπρίσει από το ένα Σαββατοκύριακο στο άλλο... αμήχανα πράγματα... Γιαυτό είναι καλό να υπάρχει κάνα παιχνιδάκι να σπάει η αμηχανία της στιγμής.
Τα Σάββατα των μπαμπάδων συμβαίνει κάτι πραγματικά περίεργο στη μανοπαιδούπολη. Ναι είναι πραγματικά περίεργο να κουφαίνονται όλες οι μανάδες. Έτσι ξαφνικά για λίγα δευτερόλεπτα μάνες μητέρες μανουλίτσες, και η δική μου η μαμά μαζί κουφαίνονται. Καμιά τους δεν ακούει το θυροτηλέφωνο που χτυπάει ο μπαμπάς από κάτω. Φαντάσου να περιμένεις τον μπαμπά σου δύό εβδομάδες και ξαφνικά η μαμά σου να κουφαίνεται.
Βέβαια πίστευα ότι αυτό το πρόβλημα θα λυνόταν με τον καιρό. Εγώ θα ψήλωνα θα έφτανα το θυροτηλέφωνο και θα άνοιγα στον μπαμπά μου... Γελάστηκα όμως. Όταν πήγα στην πρώτη και άρχισα να το φτάνω (με σηκωμένες μύτες) έγινε κάτι πραγματικά μαγικό... Είχε ψηλώσει και το θυροτηλέφωνο!!!! κάπως είχε καρφωθεί περίπου πέντε εκατοστά ψηλότερα...
Τέτοια μαγικά πράγματα συμβαίνουν στη μανοπαιδούπολη... ένα άλλο περίεργο που συμβαίνει είναι τα ξεχάσματα των αριθμών. Η δική μου η μαμά είναι πολύ καλή στα μαθηματικά, αλλά συνήθως ξεχνάει τον αριθμό του τηλεφώνου του μπαμπά. (Δε φταίει η μαμά μου, το παθαίνουν και άλλες μαμάδες εδώ πέρα). Είναι καμιά φορά που θέλω να ακούσω τον μπαμπά μου και για κακή μου τύχη η μαμά ξεχνάει τον αριθμό του... Πίστευα πως και αυτό θα λυνόταν με τον καιρό. Ήταν θυμάμαι ένα Σαββατοκύριακο που ο μπαμπάς μου έμαθε το τηλέφωνό του. Δεν ήταν καθόλου εύκολο.... Δέκα αριθμοί στη σειρά για ένα παιδί του νηπιαγωγείου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Όταν πήγα σπίτι το έγραψα και πάνω στο μαξιλάρι μου... όμως ήμουν και πάλι άτυχος... τότε ήταν που η μαμά ξεκίνησε να ξεχνάει που είχε βάλει το τηλέφωνο... Τζάμπα ο κόπος... λέρωσα και το μαξιλάρι...


Panayiotis Gouveris (συνεχίζεται...)