Έτσι είναι αυτά...
Και ξαφνικά η ζωή σου αλλάζει. Βλέπεις το παιδί σου κάποιες μέρες, κάποιες ώρες και στο τέλος καθόλου. Κάθεσαι με μια φωτογραφία του και αναρωτιέσαι πως έχει γίνει. Αν σου μοιάζει.
Αν είναι ψηλός, αν είναι ψηλή.. Μετά πονάς πολύ και κρύβεις τις φωτογραφίες, δεν αντέχεις.
Περπατάς καχύποπτα. Παρατηρείς αυτούς που περνούν δίπλα σου. Μήπως
κάποιος σου μοιάζει μήπως είναι ο γιος μήπως είναι η κόρη σου ... Ακόμα
και να υποψιαστείς κανέναν διστάζεις. Πώς να μιλήσεις σε κάποιον μάλλον
άγνωστο;...
Και μετά γερνάς και ακόμα περιμένεις. Νομίζεις ότι θα χτυπήσει το
τηλέφωνο και θα σε φωνάξει ξαφνικά κάποια σχεδόν άγνωστη φωνή μπαμπά.
Σκέφτεσαι ότι μπορεί να έχεις εγγόνια που κάπου θα παίζουνε κρυφτό, μπορεί ίσως.
Μετά ξεκινούν οι κακές σκέψεις. Αναρωτιέσαι αν το παιδί σου έχει
πεθάνει, η ακόμα αν έπαθε κανένα ατύχημα αυτοκινητιστικό. Άλλωστε αν
ζούσε δε θα σε είχε πάρει τηλέφωνο;
Στο τέλος απλώς δε σε νοιάζει. Λες ότι η ζωή είναι άδικη. Δεν
κρατάς κακία σε κανένα. Έτσι είναι αυτά. Κάνεις ένα παιδί, στο παίρνουν,
μαθαίνεις να το αγαπάς από μακριά, μαθαίνεις να το ξεχνάς.
Κατάλαβες;
Panayiotis Gouveris
Share story
.jpg)
.jpg)
0 σχόλια:
Τα σχόλια στο blog υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μαζί μας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.